Jak powstawał basen w Bochni?

– 1995 –
Powołanie (pod koniec roku) przez Zarząd Miasta komisji ds. budowy basenu. Jej głównym zadaniem było przedstawienie ogólnej koncepcji obiektu (przede wszystkim określenie jej celów funkcjonalnych) oraz wskazanie lokalizacji. Komisję tworzyły następujące osoby: Elżbieta Langer – kierownik Wydziału Architektury Urzędu Miejskiego oraz radni Rady Miejskiej: Stanisław Dobranowski, Kazimierz Kozak, Jan Olszewski, Ireneusz Sobas, Janusz Śliwa, Urszula Wrińska i Piotr Zięba. Skład komisji nieznacznie ewoluował w toku działalności, różne też było zaangażowanie poszczególnych jej członków, jednakże większość z wymienionych osób pracowało czynnie w komisji aż do końca jej istnienia.

– 1996 –
Styczeń-luty – wizytacja wybranych pływalni. Członkowie komisji zwiedzili trzy baseny – w Lesznie, Nowinach koło Kielc i Gorlicach (wtedy jeszcze w budowie). Plonem wyjazdów było obszerne opracowanie, w którym przedstawiono silne i słabe strony poszczególnych obiektów. Na podstawie tego raportu przygotowano wstępną koncepcję basenu dla Bochni.
Maj – przygotowanie przez Wydział Architektury UM projektów lokalizacji basenu. Pod ocenę komisji przedłożono następujące propozycje: teren byłej cegielni przy ul. Brzeźnickiej, plac targowy „Floris”, teren przy SP nr 7, plac (a w zasadzie nieckę) przy ul. Dębcza, teren u zbiegu ulic Gipsowej i Dąbrowskiego.
Czerwiec – członkowie komisji, po odbyciu wizji lokalnych wskazanych terenów, wskazują działkę przy ul. Dębcza jako miejsce budowy basenu. Za lokalizacją przemawia duża powierzchnia terenu pozwalająca myśleć o budowie nie tylko basenu krytego ale całego kompleksu z basenem otwartym i halą widowiskowo-sportową, przeciw – duża odległość od głównych szlaków komunikacyjnych i brak uzbrojenia terenu.
Sierpień-wrzesień – rozstrzygnięcie przetargu na dokumentację techniczną. Spośród pięciu ofert wybrano firmę AZ-Procons z Warszawy, projektanta m.in. basenu w Lesznie.

– 1997 –
Kwiecień – zmiana lokalizacji inwestycji. Jako ostateczne rozwiązanie przyjmuje się działkę na terenie byłych koszar przy ul. Św. Leonarda. Za zmianą lokalizacji przemawiają głównie dwa argumenty: wyśmienite położenie (na styku wszystkich ważnych szlaków komunikacyjnych miasta) oraz pełne uzbrojenie terenu.
8 sierpnia – wydanie przez Urząd Rejonowy w Bochni pozwolenia na budowę „krytej pływalni typu wielozadaniowego”.
Wrzesień-październik – rozstrzygnięcie przetargu na budowę pływalni. W wymaganym terminie oferty złożyło 9 firm, w tym 5 krakowskich: Budostal 2, Exbud – 4, Budostal 1, Chemobudowa i KPIS Cracovia, dwie z Tarnowa: Exbud i Tarbud-Komplex, rzeszowski Resbud oraz kielecki Rystal. Prace komisji przetargowej, powołanej przez Zarząd Miasta, zakończyły się wybraniem oferty „Resbudu”. Firma zaoferowała następujące warunki: rozpoczęcie prac w październiku 1997 r., zakończenie w listopadzie 1999 r., łączny koszt robót 9669 tys. zł. Kwota ta jest ostateczna gdyż przewiduje skutki inflacji.
Listopad – komisja przetargowa odrzuca protesty Chemobudowy i Exbudu 4 przeciwko rozstrzygnięciu przetargu. Chemobudowa odwołuje się od tego do prezesa Urzędu Zamówień Publicznych. 27 listopada powołany przez niego zespół arbitrów po sprawdzeniu bocheńskiego przetargu uznał rozstrzygnięcie za prawidłowe. Wyrok jest ostateczny.

– 1998 –
Styczeń – rozpoczęcie robót niwelacyjnych i budowlanych (roboty ziemne).
Luty – umieszczenie na trzeciej pozycji „Zestawienia inwestycji sportowych w województwie tarnowskim na rok 1998” inwestycji „kryta pływalnia typu wielozadaniowego w Bochni”. Zestawienia tego dokonał wojewoda tarnowski. Pozwoliło to na ujęcie inwestycji bocheńskiej w planach dotacji, sporządzanych przez Urząd Kultury Fizycznej i Turystyki.
27 lutego – zatrzymanie robót ziemnych na poziomie 3,5 metra poniżej poziomu gruntu. Powodem było wystąpienie wód gruntowych w wykopie.
Marzec-kwiecień – konsultacje wykonawcy z inwestorem i projektantami. Ich wynikiem jest zgoda Inwestora na podniesienie poziomu posadowienia budynku o 30 cm (celem wyniesienia go ponad poziom wód), polepszenie wytrzymałości mechanicznej podłoża poprzez częściową wymianę i wykonanie fundamentów obiektu zgodnie z projektem.
27 kwietnia – zakończenie konsultacji i wznowienie przez firmę „Resbud” przerwanych robót.
Lipiec – wykonanie przyłączy kanalizacyjnych sieci wodociągowej do budynku basenu.
Sierpień-wrzesień – wykonanie drenażu zewnętrznego i wewnętrznego – z uwagi na wysoki poziom wód gruntowych.
Październik – wykonanie stanu „zerowego” budynku oraz docelowego zasilania energetycznego obiektu.

– 1999 –
Czerwiec – osiągnięcie stanu surowego z równoczesnym rozpoczęciem robót wykończeniowych (tynki wewnętrzne). Pozytywna próba szczelności niecek basenowych.
Lipiec-sierpień – wykonanie pokrycia dachowego i rozpoczęcie montażu zewnętrznej ślusarki aluminiowej. W tym samym czasie wykonywane są instalacje przyłączeniowe: centralne ogrzewanie, odprowadzenie wód deszczowych, kanalizacyjnych.
Sierpień-wrzesień – roboty elewacyjne, oszklenie obiektu, kontynuacja wewnętrznych robót wykończeniowych, rozpoczęcie montażu zjeżdżalni. Zakończenie wykonywania instalacji wewnętrznych bez montażu osprzętu.
Wrzesień-październik – rozpoczęcie robót posadzkowych przy wyłożeniu niecek basenowych plaży basenowej, rozpoczęcie montażu osprzętu instalacji elektrycznej, centralnego ogrzewania, instalacji wodno-kanalizacyjnej. Montaż instalacji obiegu wód basenowych. Montaż instalacji obiegu wód basenowych.
Październik-listopad – kontynuacja robot wykończeniowych: roboty malarskie, posadzkowe, montaż pozostałego osprzętu instalacji sanitarnych, elektrycznych, obiegu wody basenowej. Zakończenie montażu zjeżdżalni o długości 60 m.
22 listopada – zgłoszenie przez generalnego wykonawcę zakończenia robót i gotowości dokonania odbioru technicznego.
30 listopada – powołana przez Zarząd Miasta komisja odbiorowa dokonuje odbioru technicznego.
1 grudnia, godz. 15.53 – rozpoczęcie napełniania basenu wodą.
12 grudnia – rozpoczęcie pracy przez komisję rozruchową części technologicznej obiektu celem uzyskania normatywnych parametrów eksploatacyjnych (temperatura wody, temperatura w hali basenowej, wilgotność powietrza, jak również sprawność wszystkich urządzeń technologicznych).
21-22 grudnia – udostępnienie młodzieży szkolnej (w ramach rozruchu technologicznego) niecek basenowych, zjeżdżalni i jacuzzi.
21 grudnia – pobranie próbek wody przez Powiatową Stację Sanitarno-Epidemiologiczną do badań, które dały pozytywne wyniki, co umożliwiło przekazanie obiektu do pełnej eksploatacji.
27 grudnia – pełne udostępnienie obiektu pływalni dla społeczeństwa. Przez pierwsze dni basen jest wręcz oblegany, powstają olbrzymie kolejki.

Jan Stefan Kot (1906 – 1992), patron Krytej Pływalni w Bochni, był nauczycielem gimnazjalnym, oficerem Wojska Polskiego, działaczem konspiracyjnym i niepodległościowym, więźniem politycznym PRL, wybitnym sportowcem. Należy go stawiać za wzór zarówno sportowca jak i patrioty, który dla wolnej i niepodległej Ojczyzny poświęcił całe swoje życie.

Urodził się 28 października 1906 roku w Wygnance koło Czortkowa, na lewym brzegu Seretu, w woj. tarnopolskim, na kresach wschodnich II Rzeczypospolitej, jako syn Franciszka i Elżbiety z domu Riba.

Po uzyskaniu matury rozpoczął studia filozoficzno-historyczne na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Podczas studiów aktywnie uprawiał pływanie i wkrótce zaczął odnosić liczne sukcesy w tej dyscyplinie sportu. Będąc praktycznie samoukiem w latach 1927-31 zdobył co najmniej 10 tytułów mistrza Polski i ustanowił co najmniej 20 rekordów Polski (indywidualnie i w sztafetach), przez wiele lat bronił barw „Cracovii” w drużynie waterpolowej (piłka wodna), która grając w ekstraklasie zdobywała kilkakrotnie tytuły mistrza i wicemistrza Polski. Odnosił też sukcesy w zawodach międzynarodowych, był wicemistrzem narodów słowiańskich i bohaterem długodystansowego wyścigu pływackiego na trasie Gdynia-Hel.

Po studiach i służbie wojskowej został nauczycielem historii w prywatnym gimnazjum w Olkuszu (1931-36), gdzie poznał swoją przyszłą żonę Wiesławę z Pisiewiczów (ślub w 1932 r.), nauczycielkę języka polskiego i literatury. Rok później przyszła na świat ich córka Wanda Elżbieta. Od 1934 r. równolegle uczył historii i przysposobienia wojskowego w gimnazjum im. Króla Kazimierza Wielkiego w Bochni, gdzie pełnił także inne funkcje pedagogiczne: był opiekunem samorządu i świetlicy uczniowskiej, wychowawcą klas, a nawet nauczycielem j.niemieckiego. W 1936 r. przeniósł się do Bochni, rok później dołączyła do niego żona, a jeszcze później córka, która przez około 2 lata mieszkała u babci w Krakowie.

Kampanię wrześniową 1939 roku przeszedł jako oficer 156. rezerwowego pułku piechoty Armii „Kraków”, walcząc m.in. pod Wiśniową i Tomaszowem Lubelskim. Podczas okupacji hitlerowskiej, działał w Związku Walki Zbrojnej, a potem Armii Krajowej w krakowskim zgrupowaniu „Żelbet”, zaś jego żona zajmowała się organizacją tajnego nauczania na ziemi bocheńskiej. Po rozwiązaniu AK, został członkiem Organizacji „NIE”, a od września 1945 r. należał do ścisłego kierownictwa Ruchu Oporu Bez Wojny i Dywersji „Wolność i Niezawisłość”.

Jednocześnie był instruktorem Studium Wychowania Fizycznego na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1945 r. został mistrzem okręgu krakowskiego na dystansach: 400 i 1500 m stylem dowolnym, a rok później jako czterdziestoletni pływak, na mistrzostwach Polski w Poznaniu, zdobył trzecie miejsce na 1500 m stylem dowolnym. Drużyna piłkarzy wodnych „Cracovii”, w której także grał zdobyła wtedy wicemistrzostwo kraju.

W sierpniu 1946 r. został aresztowany, a podczas procesu II komendy „WiN” otrzymał trzykrotny wyrok śmierci, później złagodzony. Więziony przez 10 lat, 6 miesięcy i 12 dni, mimo amnestii dla więźniów politycznych w roku 1956 i interwencji społeczeństwa bocheńskiego, na wolność wyszedł dopiero w marcu 1957 r., jednakże jako „wróg ludu” nie mógł już pracować z młodzieżą. Z wielkim trudem znalazł pracę jako magazynier w Miejskim Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w Bochni, a później jako kierownik produkcji pomocniczej w Rejonie Eksploatacji Dróg Publicznych, gdzie pracował aż do przejścia na emeryturę w 1972 r.

Zmarł w Bochni 12 lipca 1992 r., a 4 dni później został pochowany w III kwaterze bocheńskiego cmentarza komunalnego przy ul. Orackiej, dokładnie w trzecią rocznicę śmierci jego żony Wiesławy.

Od 24 czerwca 2000 r. jest patronem Krytej Pływalni w Bochni, a od 8 listopada 2002 r. jest także patronem hali gimnastycznej przy I Liceum Ogólnokształcącym im. Króla Kazimierza Wielkiego w Bochni. Jego trofea sportowe zostały przekazane przez córkę Wandę Wątorską do zbiorów Muzeum im. prof. Stanisława Fischera w Bochni. Od roku 2003, w październiku, organizowane są w Bochni Memoriały Pływackie jemu poświęcone. W latach 2009-2010 na bocheńskiej pływalni zostały zorganizowane zawody z cyklu Grand Prix Puchar Polski, w których udział wzięli najlepsi pływacy z tytułami mistrzów olimpijskich, świata, Europy i Polski. Od roku 2012 w Bochni organizowane są – noszące miano „Memoriału Jana Kota” – Letnie Mistrzostwa Okręgu Małopolskiego, a wyścig memoriałowy rozgrywany systemem eliminacji i finału odbywa się na dystansie 200 m stylem dowolnym.

Opracowanie: Robert Hołda – dyrektor Krytej Pływalni im. Jana Kota w Bochni